martes, 3 de xullo de 2018
TEATRO ML "Os merlos brancos"
OS MERLOS BRANCOS CHEGAN AO NOSO CENTRO
O teatro potencia a expresión oral, as habilidades de relación, a inclusión, axuda a desenvolver técnicas memorísticas e promove a creatividade, a autonomía, a autoestima positiva, a expresión das emocións, o esforzo, a responsabilidade e o benestar.
ESTAMOS MOI ORGULLOSAS DOS NOSOS ACTORES E ACTRICES!!!
 |
| O día da actuación diante dos seus compañeiros e familias |
luns, 2 de xullo de 2018
1º PREMIO DE NARRACIÓN CURTA
XV PREMIO DE NARRACIÓN CURTA CONCELLO DE MARÍN
Lignum
Esta vila da que aquí se fala é coñecida como Lignum. É unha das vilas
máis antigas e fermosas do mundo, pero detrás da súa marabillosa arquitectura e
a súa abundante natureza esconde un gran segredo...
Nunha pequena casa cerca da praza principal, vivía unha nena chamada
Victoria. Ela tiña o pelo tan longo e rizado que asemellábase ás ondas a punto
de bater contra as pedras. Ao igual ca o pelo, tiña uns ollos marróns e
grandes, similares a dúas perlas. Tamén tiña uns labios redondeados e rosados
como cereixas recén collidas da árbore. A súa pel era tan branca e tan fermosa
que parecía mármore, e cando se movía
facíao con tanta delicadeza que parecía unha fermosa boneca.
Victoria vivía cos seus avós, xa que os seus pais morreran catro anos
atrás, cando ela só tiña cinco. A súa avoa chamábase Elena, e o seu avó Xoán. A
súa avoa era baixa e gordecha, pero era moi guapa: Tiña o cabelo branco, longo
e rizado, ao igual que a súa neta, e tamén tiña uns ollos grandes pero de cor
azul. Xoán, o seu marido, era todo o contrario: Tiña o pelo escuro, curto e liso,
os ollos moi escuros e era alto e fraco. Aos dous gustábanlle dar longos paseos
polo lugar mirando cada pedra do camiño e observando como xogan os nenos e as
nenas. O paseo duraba uns vinte minutos e despois volvían a súa casa e tomaban
unha infusión de Cardo.
A súa casa era pequena e antiga, pero era unha das máis fermosas de
toda a vila, aínda que esta tampouco fora moi grande. As súas paredes estaban
pintadas de cor turquesa, e a porta principal e a porta traseira de cor marrón
chocolate. Tiñan dez ventás e un balcón na parte de arriba da casa, e seis
ventás e unha galería na parte de abaixo. Tamén tiña un xardín moi grande con
dúas maceiras, un limoeiro, unha figueira e tres castiñeiros. Tamén tiñan
moitos tipos de flores, entre elas margaridas, hortensias, gardenias,
xirasois,... A Victoria encantáballe xogar coas bolboretas e coas flores dese
mesmo xardín, era coma o seu refuxio, un lugar onde se sentía segura pasara o
que pasara.
Pouco despois o avó chegou ao cuarto e viu a súa muller que estaba
sentada na cama, coas mans diante da cara e chorando mares de lágrimas.
- Que pasou? -Preguntoulle o anciá a súa muller, pero ela non lle puido
contestar porque non era capaz de pronunciar nin unha soa palabra. O home
volveulle a preguntar o mesmo e ela respondeulle:
- A nena... Non está...
- Como que non está?
- Non a encontro, xa busquei por todo o cuarto e non está.
- Miraches no baño? E na sala?...
- Tampouco.
Os dous anciás volveron buscala
por toda a casa, pero non serviu para nada, a
nena non estaba.
Despois dun par de minutos os dous saíron da casa rapidamente e
decidiron ir ao concello da vila para avisar da desaparición da rapaza, pero o
concello estaba pechado ao ser tan tarde. Entón foron a casa da súa veciña
Gabriela, e esta avisou ao resto dos veciños, e todo o mundo comezou a buscar a
nena.
Os da familia Rodríguez buscárona por un camiño que daba ao bosque, e a
familia López buscouna polo outro camiño que levaba ao mesmo lugar. Os Rosales
buscárona polo norte da vila, os Martínez pola parte sur, os Rodríguez pola
parte leste e os González pola parte oeste. Tamén axudaron os Medraño, que a
buscaron polo lago.
Escoitábase dun extremo ao outro da vila os alaridos de todas as
familias que buscaban a pequena, pero seguía sen aparecer. Todos buscaban polos
rincóns máis agochados, dentro das cortes dos animais, polas calellas máis
estreitas, ata no medio dos arbustos máis densos.
- Nós xa buscamos por todo o bosque e nin rastro da nena- dixeron os
López moi decepcionados pola búsqueda sen resultados.
- Nós tampouco a encontramos, e iso que somos once- dixeron despois a
familia Martínez, xa que esta familia é moi grande, a avoa Ximena, o avó
Eustaquio, os seus tres fillos, Antón, Luís e Uxía, o marido de Uxía, Miguel, a
muller de Antón, Alba, e os tres fillos de Uxía e Miguel, Isabel, María e Manuel.
Pasaron tres horas dende que comezaron a buscar a nena, pero ninguén
encontrou nada, nin unha pequena pista de onde podía estar.
- Síntoo moito Elena, pero non encontramos a nena.
Ao Gabriela dicirlle estas palabras a anciá rompe a chorar outra vez
máis.
O seu marido queda de pedra,e intenta pensar onde se puidera meter a
súa neta, a que nunca rompía un prato, a que nunca mentía, a que sempre... De
súpeto a Xoán iluminóuselle a cara e dixo:
- Xa sei onde está!
A súa muller mirouno e parou de chorar nese mesmo instante, secou as
lágrimas e díxolle ao seu marido:
- Onde?
- Ti só sígueme .
As dúas mulleres foron detrás de Xoán, e este levounas por un camiño ao
que as dúas lle pareceu coñecido. Cando se deron conta viron que estaban outra
vez na casa dos anciáns.
- Que facemos aquí? -preguntou a anciá, pero non tivo resposta. Miraron que Xoán estaba
abrindo unha pequena canceliña da casa que daba ao xardín. As dúas mulleres
miráronse unha a outra e decidiron seguir o vello.
Ao chegar ao xardín quedáronse coa boca aberta, non daban crédito ao
que viran. Tiñan diante dos seus ollos a nena. Estaba durmida encima das pólas
das maceiras, pero xusto as pólas que suxeitaban a pequena estaban a ras do
chan.
O avó da rapaza acercouse a nena e ela abriu os ollos, bocexou e
despois ergueuse dun salto. De súpeto as pólas das maceiras movéronse e
volveron ao seu sitio. Todos quedaron sorprendidos menos a nena, que parecía
que non vira nada do que alí acontecera.
- Que facedes coa boca aberta? -dixo ríndose a nena. A súa avoa mirou
para ela e dixo:
- Como... A árbore... Moveuse...
- Si, faino sempre.
Os tres miraron cara a nena cando ela lles dixo iso.
- Dende cando? -dixo Antón, que aínda seguía sorprendido.
- Dende que teño memoria. Mirade.
Xusto despois de dicir isto lanzouse contra o chan cerca das árbores,
estas movéronse coma se tiveran vida e colleron a nena con delicadeza para que
non se fixera dano.
Eles tres seguían sorprendidos mirando a nena, e así seguiron uns cinco
minutos ata que se deron conta de que aquela nena e a natureza tiñan un
vínculo especial.
 |
| Inés lendo o seu texto o día da entrega de premios |
1º PREMIO CONCURSO DE RELATOS MUSEO LISTE 2018
PESCAR E NADA MÁIS
Ola, o meu nome é Daniel. Eu teño
15 anos. O meu hobby máis grande é a pesca. Deberiades probalo.
Ben, vou comezar a contar unha
historia.
Estiven con algúns señores no
peirao de Marín.
Díxenlles que os mariñeiros
desaparecidos vivían na illa de Tambo. Pero non me creron.
Ao día seguinte, cunhas poucas
horas de luz, fun á casa e collín as chaves da planeadora, sen que se
enteirasen.
Fun correndo para poder sacala e
que ninghén me mirase.
É unha planeadora de 6,20 cun
motor de 60 cabalos e vinrrude dous tempos. Parece pouco pero chega aos 37 nós.
Como ía sempre pescar cos meus
pais e irmáns sabía onde estaban todas as pedras e os obxectos do fondo.
Meu pai traballa no mar , cóntame
todo, onde está o polbo, a robaliza, a cabala ,etc...
A min o que máis me gusta é
pescar a robaliza, é moi divertida, se caes nelas colles a varrer, o malo é que
as rapalas e vinilos son moi caros. Volvendo ao que estabamos.
Estaba a piques de saír xa do
porto e entrou a zodiac da garda civil.Eu moderei a velocidade. _Tiven sorte,
tiñan a orde de volver para terra por un temporal, o que me estrañaba era que
non me dixeran nada.
Á fin conseguín saír do porto, o
mar empeoraba cada vez máis, aínda por riba había vento que facía o mar máis
violento.
Xa entendo porque din que o mar é
perigoso. Eu non penso nin en broma dar volta, xa cheguei moi lonxe para
renderme.
O barco movíase de lado a lado,
eu seguía pensando que non podía renderme, era a miña oportunidade. Volvín a moderar para que o barco non estivese a dar tantos golpes.
De repente escoito unha bucina
coma dun mercante. Miro para estribor e
ao lonxe vexo un enorme barco estropeado e vello, tiña os ventanucos rotos.
Parecía o barco de Piratas do Caribe pero máis novo, como a Perla Negra.
Eu tirei para diante calcando
cada vez máis a panca da velocidade. Volvín mirar para atrás pero xa non
estaba… Definitivamente era un barco pantasma.
De súpeto soltei o volante por un
golpe de mar eee, plof! caín ao mar. Menos mal que levaba o home á auga e
parouse o motor, senón marchaba o barco sen min.
Nadei ata collelo, por pouco
afogo. Case non tiña forzas nin de subirme ao barco. Intenteino por estribor,
babor, proa e finalmente, popa.
Son parvo!, sabía de sobra que
popa era máis baixiño para poder subir!
Nada máis subir fun para proa e
collín o neopreno que sempre gardabamos alí para mergullar. Ao poñelo puxen
rumbo outra vez, xa estaba cerca, o mar xa non era tan forte xa que na illa de
Tambo facía abrigo. Dinlle a fondo, quería chegar xa. Ao ver o faro fun para
unha especie de praia que se formaba na baixamar. Collín o rizón nada máis
chegar tireino e deixei bastante cabo para que agarrase máis ao fondo. Fíxenlle
un chicote e listo.
Empecei a notar como se algo
estivese a rascar o barco por debaixo. Había unha lenda das moreas, que cando
era lúa chea podían chegar a fundir os barcos… Fun correndo a proa e collín o
fusil de mergullar, tireime sen medo. Efectivamente era unha delas! Apunteille e disparei na
cabeza da morea esa. Carallo como fuxiu! jajaja!
Xa estaba! Fun para terra e xa na
beira agocheime baixo unhas rochas… Había alguén a coller ameixas. Con moito
coidado fun por uns arbustos e cría que non me vira.
Fun correndo para o medio da illa
e escoitei un ruído como se algo estivese detrás miña. Eu sabía que antigamente
na illa os militares criaban os porcos. Sería un deles? Por desgraza, non.
Alguén ou algo agarroume. Estaba frío, mollado e tiña como algas pegadas no
corpo e eu caghado de medo, díxenlle: “ves mariscar ou que? Estás un pouco
mollado!”
O ser ou persoa púxome un saco na
cabeza e deume un golpe. Eu desmaieime e cando espertei estaba no medio da
praia grande ao lado da antiga ponte en ruinas que cando subía a marea cubríaa
enteira. Non me deu tempo nin sequera a levantarme e apareceume unha meiga.
Todos os mitos son de verdade ou que?
Berrou,eu non a entendín moi ben,
creo que dixo un nome porque veu a criatura que me agarrara, agora xa sei
quen….
NOOOOOOON! Grite.
Miña nai espertoume. Eu, chorando, díxenlle que quería que todo iso fose
verdade, non pode ser, o único que era
verdade era o de pescar eeee NADA
MÁIS!…….
ALFREDO FUENTES, 3º ESO
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)